
De onde vén a tradición de velar os cadáveres?
Cal é a razón pola que se adoitan velar os corpos sen vida antes do seu enterro ou incineración? Paula Sánchez
Moitos historiadores sitúan a orixe dos velorios actuais na Idade Media, época na que era costume vixiar os corpos sen vida para asegurarse por completo de que a persoa en cuestión falecera. Daquela era relativamente frecuente que se produciran envelenamentos por estaño debido a unhas condicións de saúde e hixiene en moitas ocasións mellorables.
A consecuencia deses episodios tiñan lugar unha especie de ataques de catalepsia que con frecuencia chegaban a confundirse co falecemento. Por iso, os seres queridos da persoa finada mantíñanse en garda á espera de ver se esta reaccionaba ou, pola contra, confirmaban que efectivamente falecera.
Algo similar ocorría na relixión xudía, cuxos seguidores adoitaban deixar o sepulcro tres días aberto para, durante ese tempo, comprobar que o cadáver non daba sinais de seguir con vida.
Aínda que, como é lóxico, hoxe a medicina dá plena seguridade á hora de saber se a persoa segue con vida ou non, o certo é que este hábito continúa nas nosas culturas como unha mostra de respecto ao falecido e de agarimo á súa familia.